پایگاه خبری فولاد ایران - بر اساس نقشهای که اداره ملی اقیانوسی و جوی آمریکا (NOAA) منتشر کرده و گزارش نیوزویک به آن پرداخته است، افزایش ۱۰ فوتی (حدود ۳ متر) سطح دریا میتواند پیامدهایی «فاجعهبار» برای ایالات متحده داشته باشد و بخش بزرگی از شهرهای ساحلی این کشور را به زیر آب ببرد. به گفته رندال پارکینسون، زمینشناس ساحلی و استاد دانشگاه بینالمللی فلوریدا، چنین افزایشی نهتنها شهرها، بلکه زیرساختهای حیاتی و منابع آب آمریکا را بهشدت تهدید میکند.
اهمیت این موضوع فقط به غرق شدن مناطق مسکونی محدود نمیشود. افزایش سطح دریا خطر آسیب به هزاران سایت ذخیره یا انتقال مواد خطرناک—مانند فاضلاب، زباله، نفت و گاز—را به همراه دارد. یک بررسی اخیر نشان داده حدود ۵۵۰۰ سایت از این دست تا سال ۲۱۰۰ در معرض سیلابهای ساحلی قرار میگیرند و بیش از نیمی از آنها حتی زودتر، تا حوالی ۲۰۵۰، با خطر جدی مواجه خواهند شد. در این میان، جوامع کمدرآمد، اقلیتها و گروههای بهحاشیهراندهشده بیشترین آسیب را خواهند دید.
نقشه NOAA نشان میدهد که پیامدهای این افزایش سطح دریا تقریباً سراسر سواحل آمریکا را دربر میگیرد. در ساحل غربی، بخشهایی از ایالت واشنگتن، شهرهایی مانند سیاتل و نوارهای بزرگی از ساحل اورگن زیر آب میروند. در کالیفرنیا نیز شهرهایی مانند کرسنت سیتی و حاشیههای سانفرانسیسکو، اوکلند، لانگبیچ و سندیگو بهشدت آسیب میبینند.
در ساحل شرقی، مناطقی وسیع از ایالت مین، شهرهایی در ماساچوست مانند بوستون، و بخشهای بزرگی از رودآیلند در معرض غرقشدن قرار دارند. نیویورک نیز بینصیب نخواهد بود و قسمتهایی از منهتن، بروکلین، کویینز و استاتنآیلند زیر آب میروند. شهرهایی در نیوجرسی، مریلند، ویرجینیا و کارولیناهای شمالی و جنوبی نیز بهشدت تحت تأثیر قرار میگیرند.
فلوریدا از آسیبپذیرترین ایالتهاست: از جکسونویل تا میامی بیچ، فورت لادردیل، ناپلز و تامپا، بخشهای گستردهای از شهرها و سواحل آن در خطر غرقشدن هستند. در جنوب و جنوبغرب نیز ایالتهایی مانند لوئیزیانا و تگزاس با سیلابهای گسترده مواجه میشوند، هرچند خود شهر نیواورلئان تا حدی ایمنتر ارزیابی شده است.
پیامدهای چنین افزایشی فقط به سطح زمین محدود نمیشود. پارکینسون هشدار میدهد که زیرساختهای زیرزمینی—از شبکههای فاضلاب و آبهای سطحی گرفته تا تأسیسات انتقال—زودتر از آنچه تصور میشود از کار خواهند افتاد. همچنین با بالا آمدن سطح دریا، سطح آبهای زیرزمینی نیز بالا میآید و این امر میتواند موجب سیلابهای دائمی یا مزاحم در مناطقی دورتر از ساحل شود. نفوذ آب شور به سفرههای آب شیرین، کیفیت آب آشامیدنی و کشاورزی را تهدید کرده و حتی به خوردگی سازهها، جادهها و تأسیسات منجر میشود.
در مورد احتمال وقوع چنین سناریویی، پارکینسون میگوید افزایش حدود ۷ فوتی سطح دریا تا سال ۲۱۰۰ بسیار محتمل است و افزایش ۱۰ فوتی نیز به احتمال زیاد حدود ۲۰ سال بعد از آن رخ خواهد داد. انبساط حرارتی آب دریا بهدلیل گرمایش جهانی و ذوب یخچالهای زمینی از عوامل اصلی این روند هستند و انتظار میرود سهم ذوب یخها در اواخر قرن شتاب بگیرد.
جمعبندی پیام این گزارش روشن است: حتی اگر امروز انتشار گازهای گلخانهای بهشدت کاهش یابد، بهدلیل ماندگاری دیاکسیدکربن در جو، بازگشت به شرایط گذشته ممکن نیست. از این رو، برنامهریزان ساحلی باید از راهبرد «دفاع و محافظت» فاصله بگیرند و به سمت مهاجرت مدیریتشده حرکت کنند—یعنی ترک مناطق پرخطر و تبدیل آنها به فضاهای طبیعی که بتوانند از مناطق مسکونی داخلیتر در برابر افزایش سطح دریا و طوفانها محافظت کنند.
منبع: Newsweek