پایگاه خبری فولاد ایران- طبق یک گزارش اخیر، تأثیرات اقتصادی ناشی از پیرشدن جمعیت در دهه‌های آینده عمیق‌تر خواهد شد؛ به‌ویژه در کشورهایی که بار بدهی دولت در آن‌ها بالاست، مانند چین.
به گزارش نیوزویک، بدهی بالای دولت باعث افزایش هزینه‌های بهره می‌شود و فضای مالی کمتری برای واکنش به شوک‌ها باقی می‌گذارد، درست در زمانی که جمعیت سالخورده هزینه‌های بازنشستگی و بهداشت را افزایش می‌دهد.
دولت‌های چین و ایالات متحده از جمله بدهکارترین‌ها در جهان به شمار می‌روند. بنا بر داده‌های صندوق بین‌المللی پول، بدهی ناخالص دولت آمریکا معادل ۱۲۳ درصد تولید ناخالص داخلی این کشور است. بدهی چین ۸۴ درصد تولید ناخالص داخلی برآورد شده است؛ رقمی که حاصل رشد مبتنی بر بدهی در دهه ۲۰۱۰ و بحران بازار مسکن است که دولت‌های محلی را به شدت بدهکار کرد. مؤسسه مشاوره جهانی «آکسفورد اکونومیکس» (مستقر در لندن) برآورد کرده است که رشد بالقوه اقتصاد چین تا دهه ۲۰۵۰ تقریباً به نصف کاهش یابد.
به گفته ونسان دلوآرد، مدیر استراتژی کلان جهانی در گروه StoneX، «افزایش سرسام‌آور هزینه‌های بازنشستگی و مراقبت‌های بهداشتی بزرگ‌ترین چالش سیاست‌گذاری در دهه ۲۰۲۰ در همه اقتصادهای پیشرفته و بیشتر اقتصادهای نوظهور است.»
این مسئله در چین بیشتر نمود پیدا می‌کند. میانگین سنی جمعیت چین که اکنون حدود ۴۰ سال و بالاتر از میانگین جهانی است، طبق پیش‌بینی سازمان ملل تا میانه قرن به ۵۲ سال می‌رسد؛ در حالی‌که در ایالات متحده حدود ۴۱ سال باقی خواهد ماند.
نسبت وابستگی سالمندان چین – یعنی سهم افراد ۶۵ سال به بالا – تا سال ۲۰۲۶ بیش از ۵۰ واحد درصد نسبت به سال ۲۰۱۰ افزایش خواهد یافت، در حالی‌که این رقم در آمریکا تنها حدود ۸ تا ۱۰ واحد درصد است. این امر شبکه حمایتی نسبتاً ضعیف چین را تحت فشار قرار خواهد داد. و تا زمانی که نرخ پایین زاد و ولد چین معکوس نشود، بار بیشتری بر دوش جمعیت فعال کمتر باقی خواهد ماند.
جد کارتلیج، اقتصاددان و یکی از نویسندگان گزارش آکسفورد اکونومیکس، گفت: «از نظر جمعیتی، ایالات متحده وضعیت بهتری دارد.» چین نرخ باروری ۱.۲ فرزند به‌ازای هر زن دارد که یکی از پایین‌ترین‌ها در جهان است. در آمریکا این نرخ ۱.۶ فرزند است؛ رقمی که همچنان پایین‌تر از سطح جایگزینی جمعیت (۲.۱) است. کارتلیج افزود که مهاجرت در آمریکا معمولاً کاهش زاد و ولد را جبران کرده و از بحران جمعیتی جلوگیری کرده است.
او توضیح داد: «البته مهاجرت در ایالات متحده تحت ریاست‌جمهوری دوم ترامپ کاهش یافته، اما ما انتظار داریم این کاهش فقط تا پایان دوره دوم او ادامه یابد و سپس دوباره به حدود ۱.۱ میلیون نفر در سال، که سطح معمول پیش از همه‌گیری بود، بازگردد.»
به گفته دلوآرد، چند تفاوت ساختاری وضعیت چین را خاص می‌کند: پیرشدن سریع جمعیت پس از سیاست تک‌فرزندی و شهرنشینی سریع، سن قانونی پایین بازنشستگی، دو موج بزرگ تولد در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۸۰،
نرخ بالای پس‌انداز (۴۴ درصد) و بدهی خارجی بسیار اندک.
او افزود: «این عوامل باعث می‌شود مشکل بلندمدت چین به دلیل جمعیت‌شناسی شدیدتر باشد، اما در کوتاه‌مدت اهرم‌های بیشتری برای مدیریت دارد.»
منبع: Newsweek