پایگاه خبری فولاد ایران- وزارت دارایی هند ماه گذشته "چارچوب طبقه‌بندی مالی اقلیمی هند" را منتشر کرد که شامل پوشش بخشی دقیق از صنایع "دشوار برای کاهش انتشار کربن" است. هدف این طبقه‌بندی، هدایت سرمایه‌گذاری به سمت این بخش‌ها برای حمایت از توسعه فناوری‌های بومی با انتشار پایین کربن و استقرار فناوری‌های اقلیمی بالغ است.
به گزارش بیگ مینت، صنایعی مانند آهن و فولاد و سیمان به دلیل وابستگی به انرژی، فرآیندهای پیچیده و فناوری‌هایی با انتشار بالای کربن، جزو صنایع دشوار برای کاهش انتشار هستند. این سند اشاره می‌کند که "در حالی که این صنایع ذاتاً سرمایه‌بر هستند، گذار آنها به فناوری‌های با انتشار پایین کربن سرمایه‌برتر نیز خواهد بود."
تخمین دقیقی از هزینه‌های کلی لازم برای گذار به تولید فولاد کم‌کربن و سازگار با اقلیم در هند، به دلیل ماهیت پیچیده صنعت داخلی آهن و فولاد که شامل بسیاری از واحدهای کوچک و متوسط است، دشوار است.
بر اساس برآوردهای مختلف وزارت فولاد، برای دستیابی به هدف کلی صفر خالص انتشار کربن هند تا سال ۲۰۷۰، بیش از ۱۰ تریلیون دلار تا سال ۲۰۵۰ مورد نیاز است.
این در حالی است که برآوردهای جهانی برای رسیدن این بخش به صفر خالص انتشار کربن، بین ۵.۲ تا ۶.۱ تریلیون دلار است که شامل گزینه‌هایی مانند هیدروژن سبز و جذب، استفاده و ذخیره‌سازی کربن می‌شود. فقط برای سبز کردن کارخانه‌های فولاد موجود در هند، ۲۸۳ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز است.
چالش‌ها در بسیج سرمایه
هزینه‌های سرمایه‌ای بالا: وزارت فولاد اعلام کرده که ترکیب نیاز بالای سرمایه اولیه و هزینه بالای سرمایه، هزینه کلی تولید فولاد را افزایش می‌دهد. برآوردهای مختلف نشان می‌دهد که هزینه سرمایه‌گذاری اضافی برای یک پروژه فولاد سبز جدید بین ۳۰ تا ۶۰ درصد بسته به فناوری‌های به‌کارگرفته‌شده متغیر است. برای کارخانه‌های موجود، این میزان تا ۲۰ درصد است. با نرخ‌های وام‌دهی کنونی، چنین هزینه‌های اضافی بازدارنده هستند.
نگرانی‌ها در مورد رقابت‌پذیری: امکان انتقال کامل هزینه اضافی به مصرف‌کنندگان نهایی وجود ندارد، زیرا این امر بر تقاضای کلی تأثیر منفی خواهد گذاشت و مزیت قیمتی تولید فولاد سبز به طور مستقیم صنعت را محدود می‌کند.
مشکلات گریبان‌گیر بخش ثانویه: وزارت فولاد پیش‌تر مشکلات بخش فولاد ثانویه در دسترسی به مالی سبز را برجسته کرده است، از جمله آگاهی پایین در مورد گزینه‌های کربن‌زدایی، اعتبار پایین و دانش اندک در مورد کارایی و دوره‌های بازگشت سرمایه فناوری‌های کم‌کربن. به گفته دولت، کارخانه‌های فولاد بخش ثانویه نه به اندازه کارخانه‌های فولاد یکپارچه بزرگ هستند و نه به اندازه شرکت‌های خرد سایر بخش‌ها کوچک؛ بلکه ظرفیت‌های آنها به شدت در محدوده متوسط و کوچک متغیر است که ارائه خدمات مالی یکنواخت به این بخش را دشوار می‌کند.
تدوین طبقه‌بندی فولاد سبز توسط دولت و تعهد به تدارکات عمومی برای زیرساخت‌ها، در تقویت اکوسیستم فولاد سبز نقش بسزایی خواهد داشت.
منبع: Bigmint
ترجمه: مونا تابان