پایگاه خبری فولاد ایران - تجربه ژاپن در تلاش برای کاهش وابستگی به عناصر خاکی کمیاب چین نشان میدهد که تنوعبخشی به زنجیره تأمین، بسیار دشوارتر از آن چیزی است که سیاستگذاران تصور میکنند.
به گزارش اکونومیست، ژاپن یکی از نخستین کشورهایی بود که پس از تنشهای ژئوپولیتیک با چین، بهطور جدی به دنبال کاهش وابستگی خود به عناصر خاکی کمیاب چینی رفت. این فلزات که نقشی حیاتی در صنایع پیشرفته، از خودروهای برقی تا تجهیزات دفاعی دارند، همچنان در سیطره تولید و پالایش چین باقی ماندهاند.
درس اول: حتی زمانی که منابع جایگزین کشف میشوند، تبدیل آنها به زنجیرهای پایدار و اقتصادی سالها زمان میبرد. ژاپن موفق شد بخشی از تأمین خود را از کشورهایی مانند استرالیا متنوع کند، اما حجم تولید و هزینهها همچنان چالشبرانگیز باقی مانده است.
درس دوم: مشکل اصلی فقط استخراج نیست، بلکه پالایش و فرآوری است؛ بخشی از زنجیره که چین همچنان در آن برتری تقریبی دارد. زیرساخت صنعتی، دانش فنی و صرفههای مقیاس، جایگزینی این توانمندیها را برای دیگر کشورها پرهزینه و کند کرده است.
درس سوم: سیاست صنعتی میتواند ریسکها را کاهش دهد، اما نمیتواند وابستگی را بهطور کامل از بین ببرد. با وجود یارانهها، ذخیرهسازی استراتژیک و حمایت دولت، شرکتهای ژاپنی هنوز ناگزیرند در سطوح مختلفی به چین متکی بمانند.
درکل، تجربه ژاپن آن است که «جداسازی» از چین در حوزه عناصر حیاتی، نه سریع است و نه کامل. در بهترین حالت، کشورها میتوانند وابستگی خود را مدیریت کنند، نه اینکه آن را بهطور کامل حذف کنند، درسی که اکنون برای ایالات متحده و اروپا نیز اهمیتی فزاینده دارد.
منبع: اکونومیست