پایگاه خبری فولاد ایران - چین اکنون به‌طور غیرقانونی در محدوده منطقه انحصاری اقتصادی (EEZ) تایوان مشغول حفاری نفت است و کارزار فشار پکن علیه حاکمیت جزیره را تشدید کرده است. طی سال‌های گذشته، چین نمایش‌های نظامی نمایشی خود را در آب‌های اطراف جزیره شدت بخشیده بود، اما حفاری در قلمرو تایوان، تحول تازه‌ای است که می‌تواند نشانه ورود به دورانی فوق‌العاده تهاجمی در چارچوب سیاست «چین واحد» باشد.
طبق گزارش اویل پرایس، طی دو ماه گذشته، دست‌کم ۱۲ کشتی نفت و گاز و سازه دائمی در منطقه انحصاری اقتصادی تایوان شناسایی شده‌اند – از جمله یک مورد در فاصله کمتر از ۵۰ کیلومتری مرز آب‌های ممنوعه اطراف جزایر پراس (Pratas) تحت کنترل تایوان – همچنین چند سازه فولادی برای نصب سکوهای حفاری فراساحلی (jackets) . این زیرساخت‌ها متعلق به شرکت نفت فراساحل ملی چین (CNOOC) است که یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های نفت و گاز جهان محسوب می‌شود.
به گزارش اندیشکده بنیاد جیمزتاون در واشنگتن، این تجهیزات تازه‌نصب‌شده می‌توانند بستری برای «طیف کاملی از سناریوهای اجبار، محاصره، بمباران و/یا حمله به پراس یا تایوان» فراهم کنند.
این تاکتیک جدید، تشدید چشمگیری در آن چیزی است که کارشناسان آن را راهبرد جنگ «منطقه خاکستری» چین در آب‌های اطراف تایوان می‌نامند. منظور از «منطقه خاکستری» الگوی رفتاری چین است که در آن برای منافع راهبردی خود، سطح تنش را بالا می‌برد و مرزها را جابه‌جا می‌کند، بی‌آنکه به جنگ آشکار منجر شود. در چند سال گذشته، چین بارها وضع موجود در تنگه تایوان را به چالش کشیده است تا هم آمادگی تایپه و متحدانش را برای واکنش به بحران‌ها بیازماید و هم مرزهای رفتارهای قهری دولتی زیر آستانه درگیری مستقیم را بسنجد.
چین مدعی است که تایوان، که از سوی اکثر نهادهای جهانی به عنوان کشوری مستقل شناخته می‌شود، بخشی از خاک چین است و باید تحت سیاست «چین واحد» بازپس‌گرفته شود. پکن همچنین کل دریای چین جنوبی را متعلق به خود می‌داند، هرچند دادگاه‌های بین‌المللی در لاهه این ادعا را رد کرده‌اند. در واقع، شش کشور چین، تایوان، ویتنام، فیلیپین، مالزی و برونئی، ادعاهای مشروعی نسبت به بخش‌هایی از این آب‌ها دارند.
برای پیشبرد کمپین شبه‌نظامی خود علیه تایوان و دریای چین جنوبی، پکن به سراغ نقطه‌ضعف اصلی تایوان رفته است: صنعت انرژی. تایوان به‌شدت به واردات انرژی متکی است و همین مسئله آن را در برابر محاصره‌های احتمالی چین آسیب‌پذیر می‌کند. این در حالی است که تایوان برای امنیت انرژی ملی خود به منابع نفت و گاز موجود در منطقه انحصاری اقتصادی‌اش نیاز مبرم دارد.
در ماه مه ۲۰۲۵، تایوان آخرین نیروگاه هسته‌ای خود را تعطیل کرد و به وعده حزب حاکم تقدم‌خواه دموکراتیک (DPP) عمل نمود؛ وعده‌ای که پس از فاجعه هسته‌ای فوکوشیما در ژاپن در سال ۲۰۱۱ و مخالفت عمومی با انرژی هسته‌ای مطرح شده بود. در نتیجه، اکنون تایوان تقریباً ۱۰۰ درصد انرژی خود را وارد می‌کند که عمدتاً به شکل نفت و گاز است.
کارشناسان امنیت بین‌المللی مدت‌هاست نسبت به شدت‌گیری احتمالی درگیری میان چین و تایوان و شکنندگی شدید سیستم انرژی تایوان هشدار داده‌اند. اوایل امسال، اندیشکده آمریکایی مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی (CSIS) در واشنگتن ۲۶ بازی جنگی مختلف را برای مدل‌سازی نحوه وقوع یک محاصره چینی علیه تایوان اجرا کرد. اگرچه سناریوها متفاوت بودند، اما یک نتیجه مشترک داشتند: چشم‌انداز بسیار وخیم است.
در تمامی ۲۶ سناریو، تایوان در حدود ۱۰ روز گاز طبیعی‌اش تمام می‌شود. پس از آن، ذخایر زغال‌سنگ طی حدود ۷ هفته و ذخایر نفت طی حدود ۲۰ هفته به پایان می‌رسند. گزارش این مرکز می‌افزاید: «تولید کل برق ممکن است به حدود ۲۰ درصد سطح پیش از محاصره کاهش یابد.»
منبع: Oilprice