پایگاه خبری فولاد ایران- اتحادیه اروپا در نیمه اول سال جاری رکوردی بی‌سابقه در واردات گاز طبیعی مایع (LNG) ثبت کرد. با این حال، ممکن است این روند تا چند سال دیگر تغییر کند. دلیل آن هم این است که اتحادیه اروپا می‌خواهد هم LNG بخرد و هم از تولیدکنندگان آن تعهدات سخت‌گیرانه برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای بگیرد، درخواستی که با مخالفت جدی تأمین‌کنندگان روبرو شده است.
به گزارش اویل پرایس، قطر یکی از بزرگ‌ترین صادرکنندگان گاز طبیعی مایع به اتحادیه اروپاست. در سال گذشته، اتحادیه اروپا دستورالعملی به نام "الزام دقت در پایداری شرکتی" (CSDDD) تصویب کرد. این قانون شرکت‌هایی را که با اتحادیه اروپا کار می‌کنند و گردش مالی بالایی دارند، ملزم می‌کند که برنامه‌ای برای رسیدن به وضعیت خالص انتشار صفر (Net Zero) تدوین کرده و به‌طور سخت‌گیرانه به آن پایبند باشند.
اگر این شرکت‌ها به این الزام عمل نکنند، ممکن است تا ۵ درصد از گردش مالی جهانی سالانه‌شان جریمه شوند. این مبلغ برای شرکت‌هایی با درآمد بالای ۴۵۰ میلیون یورو (معادل ۳۵۰ میلیون دلار) می‌تواند بسیار قابل‌توجه باشد.
قطر از سال ۲۰۲۲ بین ۱۲ تا ۱۴ درصد از واردات LNG اتحادیه اروپا را تأمین کرده است، زمانی که جریان گاز روسیه به‌شدت کاهش یافت. با بسته هجدهم تحریم‌های ضدروسی که به‌طور خاص بخش گاز طبیعی را هدف گرفته، اروپا نمی‌تواند به‌راحتی از گاز قطر صرف‌نظر کند، مگر اینکه به‌شدت وابسته به آمریکا شود.
به‌دنبال هشدار قطر، اتحادیه اروپا اصلاحاتی در دستورالعمل CSDDD ایجاد کرد، از جمله ساده‌سازی گزارش‌دهی، کاهش دامنه الزامات، و تعویق زمان اجرای قانون از ۲۰۲۷ به ۲۰۲۸. اما این اقدامات برای قطر کافی نبود. در مه ۲۰۲۵، وزیر انرژی قطر نامه‌ای به دولت بلژیک نوشت و هشدار خود را تکرار کرد. «اگر تغییرات بیشتری در CSDDD صورت نگیرد، دولت قطر و قطر انرژی چاره‌ای جز بررسی بازارهای جایگزین خارج از اروپا برای LNG و سایر محصولات خود نخواهند داشت—بازارهایی که محیط کسب‌و‌کاری باثبات‌تر و پذیرا‌تر دارند.»
اکنون اتحادیه اروپا با یک دوراهی بسیار حساس روبروست. از یک‌سو، به LNG قطر به شدت نیاز دارد، مگر اینکه بخواهد تقریباً کاملاً به گاز آمریکا وابسته شود—چیزی که بسیاری آن را تصمیمی پرخطر می‌دانند. از سوی دیگر، رهبران فعلی اروپا، انتقال به اقتصاد بدون کربن را به‌عنوان اولویت اصلی خود اعلام کرده‌اند (در کنار حمایت مالی از دولت اوکراین).
اما هر دو را نمی‌توان با هم داشت: هم گاز قطر و هم سیاست‌های Net Zero. اتحادیه اروپا ناچار است یکی را قربانی کند.
در نیمه اول سال ۲۰۲۵، اتحادیه اروپا ۷۵ میلیارد متر مکعب گاز طبیعی به شکل LNG وارد کرد—افزایشی ۴۰ درصدی نسبت به مدت مشابه سال گذشته، جالب آنکه ۹۰ درصد از این واردات اضافی از آمریکا تأمین شده‌اند. اما اتکا به LNG آمریکا به‌معنای هزینه دائماً بالای انرژی برای صنایع اروپایی خواهد بود، هزینه‌ای که می‌تواند به نابودی صنایع انرژی‌بر در اروپا منجر شود. اروپا سال‌هاست تلاش می‌کند این هزینه‌ها را کاهش دهد تا از بحران صنعتی جلوگیری کند.
در نهایت، انتخابی سخت پیش روی اتحادیه اروپاست: یا یک بخش صنعتی پویا داشته باشد، یا اقتصادی با انتشار خالص صفر. و این در زمانی است که اروپا بیش از هر زمان به صنایع خود نیاز دارد—خصوصاً بخش‌هایی مانند فولادسازی، که برای ساخت تسلیحات ضروری‌اند.
به زبان ساده، اروپا باید تصمیم بگیرد: واقع‌گرایی انرژی یا آرمان‌گرایی اقلیمی؟
منبع: Oilprice