پایگاه خبری فولاد ایران- شرکت‌های آمریکایی سال‌ها پیش از آنکه بحث‌های جهانی درباره تغییرات اقلیمی مطرح شود، تصمیم گرفتند به سمت تولید فولاد با کوره‌های قوس الکتریکی با انتشار کم کربن بروند. این اقدام باعث شد صنعت فولاد آمریکا امروز عملاً سبز باشد و بیشتر وابسته به مواد اولیه داخلی باشد.
به گزارش جی ام ک، در دهه ۱۹۷۰، آمریکا مانند اروپا عمدتاً روی فناوری کوره بلند تمرکز داشت، اما از اوایل ۱۹۸۰ با ورود کارخانه‌های فولاد مبتنی بر بازیافت ضایعات، ساختار صنعت تغییر کرد. این کارخانه‌ها قابلیت انعطاف بالایی داشتند و می‌توانستند سریع‌تر پاسخگوی تقاضای بازار باشند. تا سال ۲۰۰۱ تعداد این کارخانه‌ها به بیش از ۹۰ رسید و ظرفیت تولید به حدود ۹۲ میلیون تن در سال افزایش یافت.
یکی از مزایای مهم این فناوری، استقلال از واردات سنگ‌آهن است، زیرا مواد اولیه اصلی آن ضایعات فولادی است که آمریکا به مقدار زیادی جمع‌آوری می‌کند. همچنین تولید آهن اسفنجی در کنار این روند رشد چشمگیری داشته است.
بر اساس گفته‌های انجمن تولیدکنندگان فولاد آمریکا، تولیدکنندگان این کشور ۷۵ تا ۳۲۰ درصد از میانگین جهانی در بهره‌وری کربن بهتر عمل می‌کنند و انتشار دی اکسید کربن در کوره‌های قوس الکتریکی بین ۰.۳۹ تا ۰.۸ تن به ازای هر تن فولاد است که مطابق با استانداردهای زیست‌محیطی فعلی است.
سرمایه‌گذاری و نوآوری راهکار آمریکا برای کاهش کربن است. به‌عنوان مثال، شرکت نوکور در پروژه‌های نوآورانه‌ای مانند توسعه راکتورهای هسته‌ای کوچک و همجوشی، جذب و ذخیره کربن و ساخت کارخانه‌های فولاد با هیدروژن سرمایه‌گذاری می‌کند. این اقدامات با حمایت دولت بایدن تسریع شده است. در مقابل، اروپا بیشتر روی فناوری‌های آینده محور هیدروژنی تمرکز کرده که هزینه بالایی دارد و باعث تأخیر در گذار سبز شده است.
آمریکا با اعمال تعرفه‌های محافظتی و احتمالا اجرای مکانیزم مالیات کربن مرزی به شرکت‌های داخلی کمک کرده تا سرمایه لازم برای پروژه‌های سبز را فراهم کنند. این مدل ساده «حفاظت بازار – سرمایه‌گذاری شرکت‌ها – اجرای پروژه‌های سبز» باعث شده آمریکا در مسیر فولاد سبز پیشرو باشد.
در مقابل، مشکلات ساختاری و سیاسی در اروپا مانع از پیشرفت سریع‌تر صنعت فولاد سبز شده است، در حالی که می‌توانستند از تجربه موفق آمریکا بهره‌مند شوند.
منبع: GMK
ترجمه: مونا تابان