پایگاه خبری فولاد ایران- در نوامبر سال گذشته، در کنفرانس سالانه اقلیمی COP، رهبران جهانی توافق کردند که برای پیشبرد اهداف اقلیمی، کشورهای توسعه‌یافته باید تا سال ۲۰۳۵، در مجموع حداقل ۳۰۰ میلیارد دلار تأمین مالی اقلیمی برای فقیرترین کشورهای جهان فراهم کنند.
به گفته اویل پرایس، در همین راستا، در پایان دوره ریاست‌جمهوری جو بایدن، او مبلغ بی‌سابقه ۱۱ میلیارد دلار را برای تأمین مالی اقلیمی اعلام کرد. اما اکنون، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور فعلی ایالات متحده، این بودجه را به طور کامل قطع کرده — اقدامی که پیامدهای گسترده‌ای برای کشورهای در حال توسعه و برای کل سیاره خواهد داشت.
با این حال، برای دست‌کم یک کشور، این اقدام می‌تواند یک فرصت اقتصادی بزرگ باشد: چین. این کشور همین حالا نیز در حال استفاده از این موقعیت برای جایگزینی ایالات متحده به عنوان سرمایه‌گذار انرژی پاک در اقتصادهای نوظهور است.
نکته‌ای کنایه‌آمیز آن است که در حالی‌که ترامپ با اعمال تعرفه‌های ۱۴۵ درصدی به جنگ اقتصادی با چین رفته، همزمان در حال باز کردن درهایی برای پکن است تا از طریق روابط تجاری وسیعش با دیگر کشورها، اقتصاد رکودزده‌اش را تقویت کند.
رئیس‌جمهور چین، شی جین‌پینگ، پیش‌تر سفری به آسیای جنوب شرقی داشته و از کشورهای ویتنام، مالزی و کامبوج دیدار کرده — کشورهایی که اکنون با تعرفه‌های نزدیک به ۵۰ درصد از سوی ایالات متحده مواجه‌اند. در این سفر، وعده پروژه‌های زیرساختی انرژی پاک را داده و وعده «توسعه سبز» را در سراسر منطقه مطرح کرده است.
به نظر می‌رسد چین نیازی به تلاش زیاد برای جذب شرکای تجاری جدید در حوزه انرژی پاک نخواهد داشت؛ زیرا رویکرد تهاجمی ایالات متحده، جایگزین‌های زیادی برای کشورهای منطقه باقی نگذاشته است. یکی از مقام‌های پیشین آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID) می‌گوید:
«اگر ایالات متحده دیگر گزینه‌ای نباشد، آنگاه کشورهای منطقه چاره‌ای جز وابستگی بیشتر و ادغام اقتصادی با چین نخواهند داشت.»
علاوه بر این، چین پیش از این نیز شریک اصلی جهان در تجارت انرژی پاک بوده است. پکن از سال‌ها پیش، با پروژه عظیم «کمربند و جاده» (Belt and Road) در اقتصادهای نوظهور نفوذ کرده و زنجیره‌های تأمین انرژی پاک را تحت کنترل خود درآورده — زنجیره‌هایی که ایالات متحده به‌سختی می‌تواند از آن‌ها عبور کند، و حتی سخت‌تر از آن، جایگزینشان کند.
علاوه بر این، شرکت‌های انرژی چینی احتمالاً به زودی با بحران انرژی اروپا، یک جهش عمده دیگر را تجربه خواهند کرد — چرا که بسیاری از کشورهای اروپایی نیز به‌دلیل سیاست‌های آمریکا، تمایل کمتری به تجارت با ایالات متحده پیدا کرده‌اند.
اکنون نگاه‌ها به سوی اتحادیه اروپا و چین دوخته شده تا ببینند آیا آن‌ها پرچم‌دار دیپلماسی اقلیمی خواهند شد؛ چرا که ایالات متحده نه‌تنها از توافق پاریس خارج شده، بلکه سیاستی سخت‌گیرانه در قبال تأمین مالی اقلیمی در پیش گرفته است.
با این حال، برخی نگرانند که چین نیز به دلایل اقتصادی، از اهداف اقلیمی فاصله بگیرد — موضوعی که می‌تواند اثری دومینویی در بازارهای جهانی و حوزه سیاست داشته باشد و باعث کاهش گسترده جاه‌طلبی‌های اقلیمی شود؛ به گفته مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی (CSIS).
اما برخی دیگر دیدگاهی خوش‌بینانه‌تر دارند. آن‌ها معتقدند که ایالات متحده به‌طور تاریخی نیز از بزرگ‌ترین تأمین‌کنندگان مالی اقلیمی نبوده، و ممکن است کشورهای دیگر جای خالی آمریکا را پر کرده و به اهداف جهانی برای کربن‌زدایی سرعت ببخشند.
منبع: Oilprice