پایگاه خبری فولاد ایران- تنظیم مجدد سخت روابط تجاری جهانی که توسط ایالات متحده آغاز شده، حداقل تا حدی، با هدف پرداختن به مسئله‌ای است که حتی منتقدان تعرفه‌ها نیز ممکن است بر اهمیت آن توافق داشته باشند: عدم توازن‌هایی که باعث شده‌اند بسیاری از کشورها نسبت به گذشته تولید بسیار کمتری داشته باشند، برای جبران آن به واردات وابسته شوند، و در نتیجه احساس ناپایداری و ناامنی کنند.
به گزارش فولاد ایران، در حال حاضر، اقتصاددانان به‌طور کلی احتمال زیادی برای بازگشت گسترده مشاغل تولیدی به دلیل تعرفه‌ها نمی‌بینند. اما روز جهانی کارگر، که هفته آینده در بسیاری از کشورهای جهان جشن گرفته می‌شود، یادآوری سالانه‌ای از واقعیت‌های دشواری است که باعث شد بسیاری از این مشاغل در وهله اول به خارج منتقل شوند. این روز همچنین فرصتی است برای تصور اینکه «بازصنعتی‌سازی» در یک اقتصاد جهانی بازطراحی‌شده چگونه ممکن است باشد – جهانی که در آن تلاش‌های نیم قرن گذشته برای یافتن نیروی کار ارزان‌قیمت در مکان‌های دوردست، عملاً معکوس شود.
بزرگ‌ترین برند شلوار جین آمریکا حدود ۲۰ سال پیش آخرین کارخانه تولید خود در ایالات متحده را تعطیل کرد. در آن زمان، لسوتو، کشوری کوچک با جمعیتی حدود ۲.۳ میلیون نفر در جنوب آفریقا، در حال افزایش تولید جین برای بازار آمریکا بود. نتیجه این روند: تراز تجاری ۲۳۵ میلیون دلاری به نفع لسوتو و برنامه اخیر آمریکا برای اعمال تعرفه ۵۰ درصدی بر واردات از این کشور (که در حال حاضر متوقف شده است).
ساخت دوباره شلوار جین در آمریکا به معنای استخدام در کشوری است که متوسط دستمزد ساعتی در بخش تولید کمی بیش از ۳۵ دلار است، در حالی‌که در پایتخت لسوتو این عدد حدود ۱۴ دلار است. گرفتن شغلی در کارخانه معروف شلوار جین که دوباره در سان‌فرانسیسکو افتتاح می‌شود، می‌تواند به معنای دستمزدی پنج دلار بالاتر از میانگین ملی باشد.
اما متقاضیان این شغل باید دست‌کم در فاصله رفت‌وآمدی از یکی از گران‌ترین شهرهای جهان برای اجاره آپارتمان زندگی کنند. خرید یک خودروی دست‌دوم برای این رفت‌وآمد روزانه، اکنون حدود ۲۲٪ بیشتر از زمانی هزینه دارد که کارخانه بسته شد.
همچنین ممکن است تعداد همکاران در این کارخانه کمتر از گذشته باشد. اتوماسیون در آمریکا افزایش یافته و هزینه ربات‌های صنعتی کاهش یافته است. این به معنای نیاز به مهارت‌های فنی است؛ اگر کسی بخواهد از شغلی با درآمد کمتر، مثلاً در فروشگاه زنجیره‌ای یا رستوران، به این کارخانه منتقل شود، احتمالاً باید آموزش تخصصی ببیند، که باید با افزایش دستمزد همراه باشد.
تمام این‌ها بدان معناست که انسان‌ها، که در فرآیند انتقال مشاغل به خارج اغلب نادیده گرفته شده‌اند، برای بازگرداندن این مشاغل باید دوباره در مرکز توجه قرار بگیرند.
حداکثرسازی مزیت، اولویت دادن به انسان‌ها
در گذشته، هزینه افزایش مصنوعی اشتغال در بخش تولید داخلی از طریق حمایت‌گرایی (مانند تعرفه‌ها) اغلب بر دوش مالیات‌دهندگان بوده است. اقتصادهای مدرن برای چنین تغییراتی طراحی نشده‌اند. آن‌ها برای حداکثرسازی مزیت نسبی طراحی شده‌اند – اصلی که می‌گوید برخی کشورها می‌توانند برخی کارها را بسیار کارآمدتر از دیگران انجام دهند. این اصل شبیه به قانون جاذبه است؛ نادیده گرفتن آن ممکن است عواقب سنگینی داشته باشد.
آخرین موج بزرگ تولید انبوه در آمریکا، در دوران جنگ جهانی دوم و افزایش هزینه‌های مصرفی طبقه متوسط پس از آن شکل گرفت. اما این وضعیت پایدار نبود. تا مارس ۲۰۲۵، تعداد شاغلان در بخش تولید آمریکا تقریباً به همان سطحی بازگشته که در دسامبر ۱۹۴۱، یعنی هنگام ورود رسمی آمریکا به جنگ جهانی دوم، بوده است – با این تفاوت که جمعیت کشور در این مدت بیش از دو برابر شده است.
اروپا نیز اکنون متعهد به افزایش بودجه نظامی شده است. ملاحظات تعرفه‌ای ممکن است دولت‌های اروپایی را ترغیب کند که به وابستگی تاریخی خود به تسلیحات ساخت آمریکا پایان دهند و تولید داخلی را افزایش دهند. در آلمان پیشنهاد شده که کارگران صنعت خودروسازی که اکنون دچار رکود است، می‌توانند نسبتاً به راحتی به بخش ساخت تسلیحات منتقل شوند؛ مثلاً از مونتاژ قطعات خودرو به ساخت لوله تفنگ.
سایر تلاش‌ها برای انتقال شغلی به این راحتی نبوده است. یک شرکت آلمانی تولیدکننده کفش و پوشاک ورزشی که معمولاً در شرق آسیا تولید می‌کرد، در سال ۲۰۱۷ دو کارخانه پیشرفته در آلمان و آمریکا تأسیس کرد. اما این پروژه تنها حدود دو سال دوام آورد و دوباره به آسیا منتقل شد. مزیت نسبی دوباره پیروز شد.
مردم اغلب از ایجاد تنوع بیشتر در مشاغل موجود در محل زندگی خود حمایت می‌کنند. یک مطالعه نشان داد که آن‌ها از ایده بازگرداندن مشاغل (reshoring) استقبال می‌کنند، البته به شرطی که باعث افزایش زیاد قیمت‌ها نشود یا مشاغل را از کشورهایی که کمتر «بیگانه» به‌نظر می‌رسند نگیرد.
در گذشته نزدیک، آمریکا شاهد افزایش چشمگیر سرمایه‌گذاری داخلی در کارخانه‌های جدید بود – محرک آن مشوق‌هایی بود که قانون کاهش تورم (IRA) برای تولید فناوری‌های سبز ایجاد کرده بود. هواداران این برنامه آن را «جواهر صنعت‌گرایی» خواندند؛ منتقدان اما از روش‌های مداخله‌ای آن در بازار ناراضی بودند – روش‌هایی که هرچند به صراحت تعرفه نبودند، اما همچنان برای حمایت از تولید داخلی طراحی شده بودند. بسیاری از این پروژه‌ها اکنون متوقف شده‌اند.
تمایل به تولید بیشتر در داخل، پاسخی طبیعی به جهانی‌سازی بی‌مهار و بحران‌های بین‌قاره‌ای است. کمبود ناگهانی بسیاری از کالاها در دوران همه‌گیری کووید-۱۹ این موضوع را آشکار ساخت. چند ماه پس از آغاز همه‌گیری، گزارشی در استرالیا منتشر شد که نشان می‌داد این کشور از نظر خودکفایی تولید در میان اعضای OECD آخر است، و تعداد تولیدکنندگان داخلی با بیش از ۲۰۰ کارمند از سال ۲۰۰۷ به بعد بیش از یک‌سوم کاهش یافته است. در ادامه، برنامه‌هایی برای «تولید بیشتر در داخل» اعلام شد.
پروفایل اقتصادی استرالیا بر پایه مزیت نسبی شکل گرفته است. این کشور منابعی دارد که می‌توان از آن‌ها برای تولید در جاهای دیگر استفاده کرد، مانند زغال‌سنگ و سنگ‌آهن، و آن‌ها را در مقادیری می‌فروشد که کمتر کشوری (گاهی هیچ کشوری) توان رقابت با آن را دارد. فقط استرالیا نیست؛ تجارت جهانی هیچ‌گاه واقعاً متوازن نبوده و احتمالاً هرگز هم نخواهد بود.
تلاش برای گسترش نقش کشورها در این ساختار نامتوازن، همواره ادامه خواهد داشت. یکی از پیامدهای بلندمدت پیش‌بینی‌شده برای تعرفه‌های بازدارنده، ظهور هند به‌عنوان کارخانه جدید جهان است. این می‌تواند به این معنا باشد که در آینده، یک روز کاری عادی برای بسیاری از نیروی کار هند، بیشتر شبیه آن چیزی شود که اکنون در چین مشاهده می‌شود.
روز جهانی کارگر فرصتی است برای اندیشیدن به مردمی که باید در این نقطه عطف جهانی – که هم پر از ابهام است و هم پر از امید – واقعاً کار را انجام دهند.
برخی مشاغل آینده، که در نتیجه سیاست‌های حمایت‌گرایانه شکل می‌گیرند، هم‌اکنون در حال شکل‌گیری‌اند. یک کارخانه نیمه‌رسانا که توسط شرکتی از تایوان در آمریکا ساخته شده – آنقدر پیشرفته که در آمریکا نمونه مشابهی ندارد – حاصل تلاشی است که از پیش از جنگ تعرفه‌ها برای خودکفایی فناوری در آمریکا آغاز شده و دوره‌ای طولانی و پرهزینه را طی کرده است. این کارخانه اکنون در حال استخدام است.
جذب نیروی محلی برای این کارخانه، چندان ساده نبوده است. می‌توانید صحبت‌های برخی از این افراد را اینجا بشنوید.
منبع: نیوزویک