پایگاه خبری فولاد ایران - بانک سیلیکون ولی (svb) در 10 مارس، دارایی 212 میلیارد دلاری داشت. این بانک با سرعت شگفت انگیزی شکست خورد و آن را به بزرگترین وام دهنده تبدیل کرد که از زمان بحران مالی جهانی 2007-2009 سقوط کرده است. بیشتر سپرده‌گذاران svb، استارت‌آپ‌های فناوری بودند که سپرده های بیش از 250000 دلاری در این بانک داشتند که توسط دولت فدرال بیمه شده است.
سرمایه گذاری در اوراق قرضه بلندمدت، همراه با افزایش بی سابقه نرخ بهره، بانک را ورشکست کرد. اما این واقعیت که سهامداران از بین رفته اند و دارندگان اوراق قرضه متحمل ضررهای زیادی خواهند شد، شکست سیستم مالی نیست، بلکه به یک تجارت بد اجازه داده شده است که از بین برود.
این اتفاق نقص‌های معماری بانکداری آمریکا را آشکار می‌کند و به نظر می‌رسد که تنظیم‌کننده‌ها و دولت آمریکا می‌ترسند که سپرده‌گذاران اعتماد خود را به بانک‌های دیگر نیز از دست بدهند.
فدرال رزرو، برای حمایت از سایر بانک ها، با شرایط بسیار سخاوتمندانه ای از آنها حمایت می کند. یک برنامه جدید ارائه وام های تضمین شده در برابر اوراق قرضه بلندمدت خزانه و اوراق بهادار با پشتوانه وام مسکن، مانند وام هایی است که svb از آنها استفاده کرده بود را در برنامه خود دارد.
کاهش قیمت سهام بانک ها تا حدی باعث هوشیار شدن سرمایه گذاران از خطراتی است که نگهداری اوراق قرضه بلندمدت برای سودآوری ایجاد می کند.
درست است که فدرال رزرو در مقابل وثیقه خوب وام دهد تا از اجرای آن جلوگیری کند. اما انجام این کار با چنین شرایط خیرخواهانه غیر ضروری است. اگرچه پشتیبانی فدرال رزرو از سقوط بانکداری جلوگیری می کند، اما سیاست گذاران هرگز نباید به نقطه ای می رسیدند که چنین مداخلات فوق العاده ای مورد نیاز باشد.
پس از بحران مالی، قانون داد-فرانک آمریکا بانک‌هایی را که بیش از 50 میلیارد دلار دارایی دارند ملزم می‌کرد تا مجموعه‌ای از قوانین جدید را دنبال کنند، از جمله ایجاد طرحی برای حل و فصل مسائل خود در صورت شکست. امید این بود که ترکیبی از بافرهای سرمایه برای بانک‌ها و برنامه‌ریزی دقیق از سپرده‌ها و سیستم‌های پرداخت محافظت کند در حالی که زیان‌ها به روشی منظم به سرمایه‌گذاران منتقل می‌شود.
با این حال، در سال‌های 2018 و 2019، کنگره و تنظیم‌کننده‌های بانکی هم قوانین برنامه‌ریزی قطعنامه و هم قوانین نقدینگی را کاهش دادند، به‌ویژه برای بانک‌هایی با دارایی‌های 100 تا 250 میلیارد دلاری که بسیاری از آنها برای مقررات سبک‌تر لابی کرده بودند. هیچ‌گاه برنامه‌های وثیقه‌ای برای بانک‌هایی با اندازه svb وجود نداشته است.
فقدان برنامه ریزی قوی برای شکست به این معنی است که تنظیم کننده ها مجبور به تجدیدنظر قواتین هستند.
برخی نتیجه می گیرند که بهتر است محدودیت های بیمه سپرده ها به طور کلی لغو شود و برای حفاظت کامل از بانک ها هزینه شود. اما از طرف دیگر، بیمه کامل سپرده ها برای سیستم بانکی می تواند منجر به بی تدبیری بیشتر شود.
به گزارش فولاد ایران،مورد دیگر این است که فدرال رزرو، با مشاهده اینکه چگونه SVB با افزایش نرخ‌های بهره نکول کرد، اکنون از ترس اینکه انقباض پولی منجر به شکست‌های بیشتری شود، مقابله با تورم را کاهش داده است. یک هفته پیش فدرال رزرو اظهار کرده بود نرخ بهره در سال جاری به 5.5 درصد می رسد، اکنون سرمایه گذاران به سختی انتظار دارند که انقباض بیشتری داشته باشد و کاهش نرخ بهره طي شش ماه آینده آغاز شود.
فدرال رزرو نباید از تورم چشم بپوشد، اگرچه قیمت اوراق قرضه بالاتر فشار بر ترازنامه بانک ها را کاهش می دهد. اکنون که سپرده‌ها امن هستند و سیستم بانکی از حمایت نقدینگی گسترده برخوردار است، بعید است که بحران اقتصاد آمریکا را تا حد زیادی کند کند. علاوه بر این، وظیفه سیاست پولی محافظت از سود وام دهندگان نیست.
نتیجه‌گیری درست از شکست svb این است که مقررات بانک‌هایی که بزرگ اما نه عظیم بودند، با توجه به تهدیدی که برای اقتصاد ایجاد می‌کنند، ناکافی بوده است. اکنون وظیفه سیاست گذاران اصلاح این نظارت است.
منبع: اکونومیست