به گزارش رویترز دور جدید تحریم های امریکا و اروپا بخش انرژی ایران را نشانه گرفته و به نظر برخی تامین سوخت داخلی هم برای ایران دشوار خواهد شد.
امریکا که در تلاش است فعالیت غنی سازی هسته ای ایران را متوقف کند، اوایل جولای تحریم های یک جانبه ای بر علیه ایران صادر نمود که اجازه مجازات شرکت هایی که به ایران سوخت می دهند داده شده است. ایران برای تامین سوخت داخلی ظرفیت پالایش کافی ندارد و 40 درصد بنزین مورد نیاز را وارد می کند.
اتحادیه اروپا نیز برای اولین بار ارسال تجهیزات فنی و سرمایه گذاری در صنعت نفت را که البته سال هاست ایران از جانب جهان در انزوا قرار گرفته تحریم نمود.
برخی کارشناسان می گویند شرکت هایی که در امریکا فعالیت دارند باید خیلی احتیاط کنند که این تحریم ها در هر مسیری می تواند گسترده شود در نتیجه حتی یک معامله چند میلیون دلاری می تواند به منزله زیر پا گذاشتن تحریم باشد.
در حالی که هنوز امریکا به طور واضح نحوه اجرای مقررات جدید را اعلام نکرده برخی شرکت ها تصمیم گرفته اند آن را به دقت اجرا کنند مثلا اجازه سوخت گیری به هواپیما های ایرانی در محدوده های هوایی بین المللی را نداده اند و ایران را وادار کرده اند به متحدین قدیمی خود برای تامین بنزین تکیه کنند.
واشنگتن اعلام کرده این مقررات متوجه شرکت هایی است که به ایران محموله هایی بیشتر از ارزش یک میلیون دلار می دهند و یا سوختی که ارزش کل 12 ماهه آن بیش از 5 میلیون دلار گردد. در حالی که یک محموله 35 هزار تنی بنزین 25 میلیون دلار است و ایران این ماه در حال وارد کردن 9 محموله این چنینی به کشور است.
بسیاری از شرکت های نفتی بین المللی و شرکت های تجاری با پیش بینی تحریم ها، عرضه بنزین به ایران را از پیش متوقف نموده اند به عنوان نمونه شرکت توتال فرانسه پس از اعلام کنگره امریکا، به سرعت عرضه به ایران را متوقف نمود.
به گفته تجار نفت، با کاهش تعداد فروشندگان سوخت به ایران هزینه واردات به این کشور برای هر تن نفت 10 دلار افزایش یافت. که با واردات 315 هزار تن در جولای حدود 3 میلیون دلار به هزینه این ماه واردات نفت ایران افزوده می شود. با اعمال محدودیت های بیشتر بر امور مالی ایران تاثیر تحریم ها شدید تر می شود و شرکت های نفتی بعد از اتمام پروژه دست از همکاری با ایران بر می دارند.
هیچ کس منکر عظمت ذخایر نفتی ایران نیست ولی باید برای افزایش سرمایه هزینه نیز کرد. برای کشف ذخایر و تولید نفت احتیاج به سرمایه گذاری است و این در دراز مدت مشکلات زیادی ایجاد می کند.
با کاهش فعالیت های شرکت های غربی، شرکت های دولتی آسیایی بیشتری پروژه های نفتی ایران در دست گرفته اند ولی به نظر کارشناسان امر آن ها تجربه و تکنولوژی مورد نیاز صنعت نفت ایران را ندارند. این امر موجب شده ایران برای جلوگیری از کاهش 8 تا 10 درصدی تولید میادین نفتی پر بار خود دست و پا بزند و به فکر افزایش تولید نیست.
برخی کارشناسان معتقدند این مسئله به دلیل تحریم ها نیست بلکه مدیریت ضعیف بخش انرژی است که این مشکلات را ایجاد نموده. با شرکت های بی کفایتی که توانایی رفع نیاز های این بخش را ندارند قرارداد بسته شده و وزارت نفت، شرکت نفت و طرف های قرارداد بیش از اندازه سیاسی شده اند.
به نظر شرکت دولتی آرامکو عربستان این تحریم ها جنبه سمبلیک دارند و مصرف کنندگان جهان دریافته اند که ایران در صنعت انرژی دنیا نقشی حیاتی دارد و کاری نمی کنند که این بخش آسیب ببیند حتی اگر بر اقتصاد خود آن ها تاثیری نگذارد.
در دراز مدت تعداد کشور هایی که نگران میزان تولید ایران باشند بیشتر می شود به عنوان نمونه چین و هند. هیچ وقت جهانی و سراسری کردن یک تحریم کار آسانی نبوده و نخواهد بود.
مرکز خدمات فولاد ایران