پایگاه خبری فولاد ایران – در انگلستان، ایجاد مناطق حائل، معروف به "علفزارهای یونجه" در اطراف یک مزرعه، سطح زیر کشت آن را کاهش می دهد، اما تنوع زیستی آن را افزایش می دهد و کیفیت خاک زیرین را بهبود می بخشد. این سیستم مدیریت زمین که در برخی نقاط انجام می‌شود، در مورد «نزدیک‌تر کردن کشاورزی و طبیعت» است و هدف آن بازیابی اکوسیستم‌های طبیعی است که با روش‌های کشاورزی سنتی تحلیل رفته‌اند و در نهایت، تولید غذا به روشی پایدارتر را شکل می دهد.
از احیای تالاب‌ها تا بازگرداندن گونه‌های پرندگان در معرض خطر، گل‌های وحشی و جمعیت حشرات، هدف از این شیوه‌ها این است که به کشاورزی راه‌حلی برای بحران زیست‌محیطی ارائه دهد.
بالاترین اولویت کشاورزی احیا کننده حفاظت از خاک به عنوان زیستگاه اکوسیستم غنی از میکروارگانیسم ها و مخزن ذخیره کربن است. هدف آن این است که خاک را پربارتر و همچنین در برابر شوک های اقلیمی، مانند دمای بالا، خشکسالی و سیل که با شدت و فرکانس فزاینده تکرار می شوند، مقاوم تر کند. برای دستیابی به این هدف، این جنبش اقداماتی مانند کاهش تخریب خاک ناشی از خاک ورزی، بهبود چرخه آب و چرخش محصولات را ترویج می کند.
به گزارش فولاد ایران، افزایش هزینه های نهاده های کشاورزی مانند کود و آفت کش ها به دلیل جنگ در اوکراین و همچنین تهدید فزاینده ناشی از تغییرات آب و هوایی، کشاورزان را تحت فشار قرار داده است تا به دنبال جایگزین هایی برای روش های کشاورزی مرسوم باشند.
همه‌گیری کووید-19 نه تنها ضعف‌های زنجیره‌های تامین غذای جهانی را برجسته کرد، بلکه آگاهی را در مورد اثرات بهداشتی و زیست‌محیطی مواد غذایی افزایش داد.
با این حال دور شدن از کشاورزی صنعتی ساده نیست. در طول دهه‌ها، پذیرش جهانی روش‌های فشرده تولید، که با استفاده از ماشین‌های قدرتمند در مناطق وسیعی از زمین و با کمک فراوانی کود مصنوعی و آفت‌کش‌ها، کارایی و بازدهی را دنبال می‌کنند، به کشورهایی مانند ایالات متحده، برزیل و روسیه این امکان را داده است که به منابع غذا تبدیل شوند. صادرات این نوع کشاورزی مدت‌هاست که به عنوان ستون فقرات زنجیره‌های تامین غذای جهانی در نظر گرفته می‌شود و به عنوان یک ضرورت برای کاهش گرسنگی در جهان و حمایت از جمعیت در حال رشد دیده می‌شود.
کشاورزی با استفاده از حداقل مزاحمت برای خاک از مدت ها قبل از ظهور گاوآهن مدرن که منجر به افزایش برداشت شد که به نماد امنیت غذایی در سراسر جهان تبدیل شد، وجود داشته است.
خاک‌ورزی متعارف، که در آن کشاورزان خاک را شخم می‌زنند تا علف‌های هرز را جابجا کرده و از بین ببرند و مواد مغذی آن را آزاد کنند، در کوتاه‌مدت برای افزایش عملکرد خوب عمل می‌کند، اما در دوره‌های طولانی‌تر ساختار خاک را از بین می‌برد و آن را از میکروارگانیسم‌های ضروری تخلیه می‌کند. حمایت از زندگی گیاهی شخم همچنین توانایی خاک برای نگهداری مواد مغذی و آب را کاهش می دهد و منجر به افزایش رواناب های شیمیایی، فرسایش و انتشار دی اکسید کربن در جو می شود.
رونالد وارگاس، دبیر مشارکت جهانی خاک فائو، اذعان می کند که سازگاری با خواسته های متضاد بسیاری از طرف های مختلف که ادعاهای خود را در مورد آینده کشاورزی و تولید مواد غذایی مطرح می کنند، بسیار دشوار است.
او می گوید: "کشاورزان خواهان افزایش محصول هستند و بخش خصوصی اهداف خاص خود را دارد. برخی از آنها بدون توجه به محیط زیست می خواهند تولید کنند، تولید کنند و تولید کنند."
برای مقابله با این موضوع، فائو شیوه‌هایی را برای بازگرداندن سلامت خاک در کشورهای در حال توسعه از طریق «پزشکان خاک» ترویج می‌کند. یک کشاورز که از سلامت خاک دفاع می‌کند، آگاهی را افزایش می‌دهد و به سایر تولیدکنندگان در جامعه آموزش می‌دهد. وارگاس خاطرنشان می کند که این برنامه در تایلند، بورکینافاسو و بنگلادش موفق بوده است.
نشان دادن کارآمد بودن چنین شیوه‌هایی دقیقاً همان کاری است که فاینس و دیگر علاقه‌مندانش در بریتانیا انجام می‌دهند، جایی که کشاورزان هنوز منتظر جزئیات استراتژی جدید دولت پس از برگزیت برای جایگزینی پرداخت‌های اتحادیه اروپا تحت سیاست مشترک کشاورزی هستند. دولت گفته است که در حال بازنگری طرح های خود است، از جمله طرحی که در آن به کشاورزان و مالکان زمین برای بهبود طبیعت پرداخت می شود.
او می‌گوید یک مشکل این است که هیچ راه‌حلی برای رویکرد مبتنی بر طبیعت وجود ندارد. هر خاکی با عوامل محیطی، میکرو اقلیم و گیاهان و جانوران بومی خود متفاوت است. به همین دلیل است که ما نمی توانیم نسخه هایی داشته باشیم که در سراسر کشور عمومی باشند.
او می گوید: "اگر بتوانیم از طریق تنوع زیستی و خاک های سالم تاب آوری در برابر بحران غذایی داشته باشیم، این امر می تواند ما را از هر چیزی که در آینده رخ می دهد محافظت می کند."
منبع: فایننشال تایمز