پایگاه خبری فولاد ایران – رئیس جمهور شی جین پینگ در پیامی به مهندسان هوافضا و محققان چینی به مناسبت "روز جوان" در اوایل ماه جاری، جاه طلبی های خود را برای صنعت به اشتراک گذاشت. او گفت که جوانان باید با پیروی از پیشینیان خود که در دوره مائوتسه تونگ سلاح هسته ای، موشک و ماهواره بومی را با کمک اندک بیگانگان، ساختند، هدف خود اتکایی چین را پیش ببرند.
در ظاهر، این پیامی عجیب در کشوری است که بیش از هر کشور دیگر از موج اخیر جهانی شدن سود برده است. در سال 2000، چین شریک تجاری تجاری تعداد کمی از کشورها بود. اکنون این کشور بزرگترین شریک بیش از 60 شرکت است. بین سالهای 1985 و 2015 صادرات کالاهای چین به آمریکا 125 برابر افزایش یافت. تا حدی در نتیجه رونق تولید مرتبط، از سال 2001 تا 2020 رشد تولید ناخالص داخلی چین به ازای هر نفر به طور متوسط بیش از 8 درصد بود.
اما دولت چین هرگز با جهانی شدن، صرف نظر از مزایای آن، کاملا راحت نبوده است. روند "اصلاحات و گشایش" که توسط دنگ شیائوپینگ در دهه 1970 آغاز شد و بر اساس آن چین تولید و تجارت را آزاد کرد، همیشه تکه تکه و جزئی بوده است. حزب کمونیست قصد ندارد از نقش فرماندهی در اقتصاد چشم پوشی کند و نگران نفوذ افکار غربی است.
به گزارش فولاد ایران، خواسته های آقای شی برای خوداتکایی نشان‌دهنده دیدگاه او است مبنی بر اینکه تعادل بین خطرات و مزایای جهانی‌سازی تغيیر کرده است. او معتقد است که چین بیش از حد به دموکراسی های لیبرال، از جمله اروپا و ژاپن، به ویژه آمریکا، وابسته شده است. یکی از ریسک‌ها این است که غرب ممکن است رکود اقتصادی دیگری مشابه بحران مالی 09-2007 را تجربه کند و تقاضا برای کالاها و خدمات چینی را کاهش دهد. یکی دیگر از مواردی که با تحریم های اعمال شده علیه روسیه پس از حمله روسیه به اوکراین بسیار واضح تر شد، این است که کشورهای غربی ممکن است از قدرت اقتصادی خود برای تضعیف چین استفاده کنند.
برای دفع چنین خطراتی، آقای شی می خواهد جایگاه چین را در اقتصاد جهانی تغییر دهد. به زبان ساده‌تر، او دو عنصر مرتبط با «قوی شدن» می‌گوید. اول ایجاد یک موقعیت فرماندهی در صنایعی است که دولت آنها را استراتژیک می داند، فناوری و انرژی در بیشتر موارد، به طوری که هیچ کس نتواند رشد اقتصادی چین را خنثی کند. دوم این است که چین برای تجارت و امور مالی کمتر به شرکای بالقوه متخاصم غربی متکی باشد و شرکای جدید و بهتر را در نزدیکی کشور خود ایجاد کند. ابتکار کمربند و جاده، یک استراتژی بزرگ توسعه زیرساخت‌های جهانی، تنها یکی از روش‌هایی است که چین امیدوار است دوستان اقتصادی جدیدی پیدا کند.
چین در زمینه صنایع استراتژیک موفقیت هایی داشته است. تحقیقات منتشر شده توسط گلدمن ساکس در سال 2020 نشان داد که خودکفایی چین در محصولات با فناوری پیشرفته به طور کلی در حال بهبود است. در بسیاری از صنایع، تولید داخلی با تقاضای داخلی روبرو شده است، به این معنی که چین به محصولات کمتری از خارج نیاز دارد. در واقع، در سال 2004-2006، واردات کالاها و خدمات چین به شدت نسبت به تولید ناخالص داخلی آن کاهش یافته است.
چین بیش از 70 درصد از تولید مواد خام مورد استفاده برای تولید سلول‌های خورشیدی و همچنین خود سلول‌ها و ماژول‌هایی که در آنها مونتاژ می‌شوند را خود تولید می کند. همین امر در مورد باتری های صنعت پررونق خودروهای الکتریکی نیز صادق است. انرژی باد نیز در حال تبدیل شدن به باندبازی است.
با این حال، از بسیاری جهات مهم، تلاش چین برای اتکا به خود ناکام مانده است. حتی در حالی که آقای شی کل صورتحساب واردات چین را نسبت به تولید ناخالص داخلی کاهش داده است، او برای کاهش وابستگی این کشور به اجزای خارجی مورد استفاده برای تولید کالاهای با فناوری پیشرفته تلاش می کند. چین از سال 2012 ، 2.7 درصد از تولید ناخالص ناخالص داخلی خود را برای قطعات وارداتی برای لوازم الکترونیکی و 2.6 درصد در سال 2020 صرف کرد. صورتحساب کلی این کشور برای وارداتی که به تحقیقات و توسعه زیادی نیاز دارد، تنها اندکی کاهش یافته است.
علاوه بر این، چین برای تامین چنین کالاهایی به شدت به رقبای ژئوپلیتیکی از جمله تایوان و دموکراسی های غربی متکی است. در هوانوردی و فضاپیماها، جهان دموکراتیک هنوز 98 درصد از قطعات وارداتی چین را تامین می کند.
دومین هدف بزرگ آقای شی، یافتن شرکای تجاری و سرمایه گذاری بهتر است. چین مشتاقانه با روسیه دوست شده است که غرب از آن دوری کرده. این کشور همچنین مشارکت اقتصادی جامع منطقه ای را پذیرفته است، یک قرارداد تجاری نسبتا سطحی اما گسترده که شامل 15 کشور آسیایی است که تقریباً یک سوم تولید ناخالص داخلی جهانی را تشکیل می دهند. این کشور درخواست پیوستن به شراکت ترانس پاسیفیک را داده است، یک پیمان تجاری بلندپروازانه که توسط آمریکا طراحی شد اما سپس آن را رها کرد.
از طرفی، کشورهایی که چین با آنها نزدیک ترین روابط اقتصادی را دارد، همگی همچنان غربی هستند: آمریکا، کره جنوبی، سنگاپور، آلمان و ژاپن. در دوران حکومت آقای شی، بیشتر اقتصادهای غربی با چین در هم تنیده شده اند.
صنایع صادراتی چین نیز به شدت به تقاضای غرب برای کالاهای خود وابسته هستند. کشورهایی که چین می‌خواهد با آنها روابط تجاری نزدیک‌تری برقرار کند، برای جایگزینی بازارهای بزرگ آمریکا، اروپا و ژاپن بسیار کوچک هستند. تولید همزمان کالاها و خدمات با فناوری پیشرفته و انتظار افزایش سهم فروش آنها به کشورهای فقیرتر به جای کشورهای ثروتمند دشوار است. علی‌رغم همه دست دادن‌های گرمی که آقای شی با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه دارد، روسیه تنها ۲ درصد از صادرات چین را خریداری می‌کند.
در سالهای اخیر، چین تلاش کرده است تا روابط مالی خود را با کشورهایی که معتقد است با اهدافش همدل هستند، توسعه دهد که شامل تلاش برای ترویج استفاده از ارز خود در سطح بین المللی است. ایده کاهش وابستگی چین به دلار، در نتیجه کمتر آسیب پذیر شدن در برابر تحریم های مالی آمریکاست. برای این منظور، چین به آرامی بازار اوراق قرضه خود را به روی سرمایه گذاران خارجی باز کرده است. در اوایل دهه 2010، بانک مرکزی شروع به امضای قراردادهایی در مورد سوآپ های یوان با سایر بانک های مرکزی کرد. همچنین تلاش زیادی برای توسعه یوان دیجیتال انجام داده است تا تجارت با استفاده از ارز را سریع‌تر و نظارت را آسان‌تر کند. شرکت‌های چینی برای واردات کالاهای روسیه در سال جاری به یوان پرداخت کرده‌اند، که به کاهش تأثیر تحریم‌های غرب به روسیه کمک می‌کند و در عین حال وجهه بین‌المللی یوان را نیز بالا می‌برد.
اما پیوندهای مالی چین با کشورهای نزدیک خود همچنان ضعیف است. در سالهای اخیر اکثریت قریب به اتفاق ورودی‌ها به این دارایی‌ها از آمریکا، منطقه یورو و ژاپن بوده است. محققان هیچ مدرکی دال بر اینکه یوآن ارز غالب در آسیا است، پیدا نکرده اند.
به طور خلاصه، تلاش چین برای یک اقتصاد خودکفاتر در شرایط خاص خود کاملاً موفق نبوده است. علاوه بر این، یک سری از تضادها به وجود آورده است. برای مثال، تمایل به ترویج استفاده از یوان در خارج از کشور، با تلاش‌ها برای ایزوله کردن چین از نوسانات مالی جهانی در تضاد است. آشفتگی ناشی از آن باعث شده است که چین نه نیروی زیادی در امور مالی جهانی داشته باشد و نه از تحرکات در بازارهای خارج از کنترل آن محافظت کند. سهم پول چین در پرداخت‌های فرامرزی ثبت شده توسط سوئیفت، در اکثر ماه‌ها حدود 2 درصد است، همانطور که در بیشتر پنج سال گذشته بوده است.
تحقیقاتی که سال گذشته توسط مایکل پرکس، یودونگ رائو، جونگسون شین و کیچی توکوئوکا، همه اعضای صندوق بین‌المللی پول منتشر شد، نشان داد که سیستم بانکی چین در مقایسه با آمریکا هنوز نقش کوچکی در امور مالی جهانی ایفا می‌کند. مقاله جدیدی توسط یی فانگ از دانشگاه مرکزی مالی و اقتصاد در چین و همکارانش نشان می‌دهد که بازارهای چین بیشتر تحت تأثیر بازارهای مالی در اقتصادهای G7 هستند تا برعکس. وقتی آمریکا عطسه می کند بقیه دنیا سرما می خورند. وقتی چین عطسه می کند، اکثر کشورها آن را پاک می کنند.
تنش دیگر در فشار چین برای اتکا به خود مربوط به بهره وری است. بهره وری کل عوامل تولید (یعنی میزان تولید به ازای هر واحد کار و سرمایه) در دوره آقای شی به سختی رشد کرده است.
دولت معتقد است که هدف گذاری برای خودکفایی در صنایع با فناوری پیشرفته، نوآوری را تشویق می کند و بنابراین بهره وری را افزایش می دهد. در واقع، برعکس آن بیشتر محتمل است.
دولت در تلاش‌های خود برای تقویت قهرمانان داخلی و تشویق تجارت با کشورهای دوست، احتمالاً در نهایت به شرکت‌هایی که کارآمدترین یا تواناترین تأمین‌کننده‌های یک محصول نیستند، مزایایی اعطا می‌کند و در نتیجه بهره‌وری را کاهش می‌دهد. از آنجایی که افزایش بهره وری تنها راه پایدار برای افزایش استانداردهای زندگی است، این چشم انداز نگران کننده است.
به هر حال، جاه طلبی های آقای شی، خواه تقویت چین در برابر آسیب پذیری های اقتصادی و تکنولوژیکی یا یافتن مجموعه ای مطمئن تر از شرکای تجاری و سرمایه گذاری، یک اقدام بزرگ خواهد بود. روی هم رفته، این تلاش ها تضادهایی را ایجاد می کنند و احتمالاً بیشتر هم می شوند. تجارت و سرمایه گذاری به دلیل ماهیت خود باعث ایجاد منافع متقابل و در نتیجه آسیب پذیری متقابل می شود. رهبران چین درست می گویند که وابستگی به فناوری، بازارها و کانال های مالی غربی آنها را در معرض دید قرار می دهد، اما اگر فکر می کنند می توانند از این مخمصه فرار کنند، اشتباه می کنند.
منبع: اکونومیست