پایگاه خبری فولاد ایران – سازمان های بین المللی مانند سازمان ملل متحد (UN)، سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) و مجمع جهانی اقتصاد (WEF) از بسیاری جهات رهبران تلاش های جهانی برای کاهش تاثیرات آب و هوایی هستند. سازمان‌های بین‌المللی با دانش حرفه‌ای، وظایف نظارتی و قابلیت‌های تسهیل‌کننده همکاری، باید تا حد امکان داده‌های بیشتری را در رابطه با اجرای بین‌المللی سیاست‌های اقلیمی از دولت ها دریافت کنند و به نوبه خود، باید از یافته‌ها برای پر کردن شکاف‌های موجود بین کشورها استفاده کنند تا تلاش‌های کارآمدتر و هماهنگ‌تر جهانی برای کاهش تغییرات آب و هوایی را تحریک کنند.
سازمان های بین المللی همواره نقشی اساسی در افزایش آگاهی و رسیدگی به تغییرات آب و هوا ایفا کرده اند. آنها سه نقش کلیدی در تسریع کاهش تاثیرات آب و هوا دارند: (1) به اشتراک گذاری دانش مبتنی بر تحقیق و ارائه توصیه ها. (2) نظارت بر پیشرفت ملی در دستیابی به اهداف اقلیمی و جمع آوری تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده از همه دولت ها در مورد موضوعات مربوط؛ و (3) تسهیل همکاری بین دست اندرکاران دولتی و غیر دولتی.
سازمان های بین المللی با دارا بودن بالاترین استانداردهای تحقیق با گستره جهانی دانشمندان و تحلیلگران، محل تحقیقات معتبر و حرفه ای هستند. بودجه ای که آنها از دولت ها و سایر دست اندرگاران دریافت می کنند آنها را قادر می سازد تا تحقیقاتی با بالاترین استانداردها را با شفافیت کامل انجام دهند و امکان دسترسی را برای هر کشور یا نهاد ذینفع فراهم کنند.
سازمان‌های بین‌المللی اساساً نهادهای سیاسی غیر مرتبط با منافع فردی دولت‌ها هستند. ماهیت غیرسیاسی آنها با هویت ذاتی آنها به عنوان نماینده اراده جمعی همه ملت ها و مردم تقویت می شود. عدم ارتباط آنها با یک رژیم خاص، اعتبار توصیه ها و اقدامات آنها را تقویت می کند.
سازمان‌های بین‌المللی سالانه ده‌ها کنفرانس، گردهمایی، نشست‌های رسمی و غیررسمی بین نمایندگان کشورها، مقامات محلی و شرکت‌های خصوصی برگزار می‌کنند. نمونه اصلی، البته، کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد در گلاسکو (COP26) است که سران کشورها، سازمان‌های جامعه مدنی، شهرداران، مشاغل، سازمان‌های غیردولتی و افراد را به اشتراک گذاشتن و همکاری در راهبردهای اقلیمی ترغیب کرد.
به گزارش فولاد ایران، سازمان‌های بین‌المللی بر اساس ویژگی‌ها و شایستگی‌های منحصربه‌فرد خود، باید تلاش کنند تا دانش و توصیه‌های پژوهشی و مبتنی بر داده‌ها را با دولت‌ها و شهرها به اشتراک بگذارند و این اطلاعات را تا حد امکان برای همه دولت‌ها در دسترس قرار دهند. به ویژه، سازمان های بین المللی باید مکانیسم های تعیین شده ای را برای به اشتراک گذاری داده ها و اطلاعات ایجاد کنند. این امر دست اندرکاران ایالتی و شهری را قادر می‌سازد تا به طور مداوم پیشرفت‌های خود را در مورد موفقیت‌ها و شکست‌ها در دستیابی به اهداف اقلیمی بدون فرآیندهای بوروکراتیک طولانی سازمان‌دهی گزارش‌ها و کنفرانس‌های سالانه گزارش دهند.
منبع: Oilprice