در کارخانه های فولادی دولتی در خاور میانه پروژه های توسعه چندین میلیارد دلاری در حال اجراست و هر فولاد سازی که در این میان از حمایت های دولتی برخوردار نباشد مطمئنا دوران سختی را پیش رو دارد.
صنعت فولاد منطقه نسبت به کارخانه هایی که خط مشی مشخصی پیش رو ندارند ابراز نگرانی نموده است. گرچه در سال های 2007 یا 2008 تولید بیلت یا میلگرد برای پروژه های ساختمانی دوبی ایده خوبی بود ولی امروزه این راهکار ها دیگر جوابگو نیست. در هر حال روزنه هایی از بهبود اوضاع به چشم می خورد و تولید فولاد منطقه خاور میانه در حال افزایش است.
انتظار می رود در سال 2010 تولید فولاد عربستان، امارات و قطر 8 میلیون و 450 هزار تن افزایش یابد در حالی که میزان رشد سال 2009 آن ها 6 میلیون و 800 هزار تن بوده است. ولی علی رغم برآوردهای افزایش تولید و رشد قیمت محصولات فولادی، کارخانه های مستقل و غیر وابسته به دولت باید برنامه ای داشته باشند که آینده آن ها را تضمین کند. اولین مسائل نگران کننده مشکل در عرضه گاز و تامین بودجه است. از طرف دیگر دولت های کشور های گروه همکاری های خلیج فارس نسبت به مسائل زیست محیطی نیز حساس تر شده اند. و فولاد سازان بخش خصوصی می دانند که یک کارخانه فولادی با انتشار آلاینده های زیست محیطی بسیار، دیگر جایگاهی در صنعت فولاد نخواهد داشت.
راه حل پیش روی کارخانه های بخش خصوصی این است که به فکر ادغام باشند حال چه با کارخانه های دولتی و یا با شرکت های بین المللی خارج از منطقه خاور میانه. که در این راستا می توانند به کارخانه دولتی مورد نظر بخشی از سهام خود را بدهند یا اینکه با شرکت هایی مثل آرسلورمیتال برای تولید محصولات فولادی با کیفیت بالا همکاری کنند. هر دو راه حل فوایدی دارند. اگر با یک کارخانه دولتی ادغام شوند مسائلی چون تامین گاز یا بودجه راحت تر برطرف می شود و اگر با یک فولاد ساز با قدرت بین المللی همکاری کنند دهها سال تجربه و تخصص را به کارخانه خود می آورند.
مرکز خدمات فولاد ایران