پایگاه
خبری فولاد ایران - خلاصه استراتژی رئیس‌جمهور آمریکا بدترین گزینه ممکن در
هر صورت است که تنها منجر به افزایش تنش شده و بدون رسیدن به هیچ‌کدام از اهداف
خود، مسیرهای منتهی به تنش‌زدایی را می‌بندد. این استراتژی منجر به آن نخواهد شد که ایران پرچم سفید را بالا برده و
تسلیم خواسته‌های نامعقولی شود که ایالات‌متحده به‌عنوان هزینه برداشته شدن تحریم‌ها
مطرح کرده است.
🔶احساس می‌شود
که بیشتر سیاست‌های دولت ترامپ در قبال ایران با سیاست‌های داخلی و خودخواهی رئیس‌جمهور
به‌جای منافع ملی هدایت می‌شود. هنگامی که بحث به سوء‌استفاده از حقوق بشر می‌رسد،
ایران بدتر از کره‌شمالی نیست، بلکه کره‌شمالی بیشتر کشوری حمایت‌کننده از تروریسم
و تهدیدی مستقیم برای امنیت ایالات‌متحده می‌تواند باشد، زیرا بر خلاف ایران،
درحال‌حاضر دارای سلاح هسته‌ای قابل استفاده است. با این حال، دولت ترامپ تهران را
در سطح یک تهدید جهانی قرار داده و نه پیونگ‌یانگ را، کیم‌جونگ‌اون را ستایش می‌کند،
مکاتبات خود را با او به‌عنوان نامه‌های عاشقانه توصیف و با گرمی با او در نشست‌های
برجسته دیدار می‌کند. بخشی از این موضوع ناشی از تمایل ترامپ به توافق با کره‌شمالی
است که نام او را در کتاب‌های تاریخ می‌گنجاند. از سوی دیگر، ایران را به‌عنوان
کسب‌وکار قدیمی، یک معامله بد که از اوباما به ارث برده، می‌بیند.
فشار بر تهران همچنین در میان انجیلی‌های تندور،جامعه یهودی
محافظه‌کار و هواداران منطقه‌ای آمریکا مانند اسرائیل و عربستان سعودی که واقعا از
ایران احساس تهدید می‌کنند اما علاقه‌ای هم به بزرگ کردن این خطر و بسیج حوزه‌های
سیاست داخلی و کاخ سفید در مبارزه خود علیه ایران دارند، محبوب است. در کمپین علیه
ایران، بسیاری از این محدودیت‌ها خود تحمیلی است. اگر ترامپ می‌تواند با کیم توافق
کند، قطعا می‌تواند با ایران هم مذاکره کند.
تهران و واشنگتن دوران طولانی‌ای است که برای نفوذ و قدرت
درگیر هستند. این اولین بحران میان آنها نیست و آخرین هم نخواهد بود. رهبران در
تهران بر این باورند که تسلیم زیر فشار و تهدید آمریکا تنهاواشنگتن را تشویق می‌کند
تا آنچه قبلا به‌عنوان خواسته‌های غیرقابل قبول مطرح کرده را تشدید کند. رئیس‌جمهور
آمریکا تنها در پی اقدامات سخت بوده و معتقد است که سازش تنها یک کلمه چهار حرفی
است. با توجه به منافع اساسا متضاد دو کشور، بهترین کاری که ایالات‌متحده می‌تواند
انجام دهد این است که مناقشه را اداره کند.
حتی اگر مذاکرات جدی ادامه پیدا کند ـ که البته این یک
مذاکره سنگین خواهد بود ـ محتمل‌ترین نتیجه یک توافق هسته‌ای اصلاح‌شده خواهد بود
که تنها در صورتی اتفاق خواهد افتاد که هر دو طرف مایل باشند بر سر آن توافق کنند.
درحال‌حاضر، این احتمال دورترین احتمال ممکن به نظر می‌رسد. ایران به‌شدت نیاز به
تسهیلات اقتصادی دارد، اما دولت آمریکا تمایلی به آن ندارد و اروپایی‌ها قادر به
ارائه آن نیستند. ترامپ می‌گوید نمی‌خواهد با ایران وارد جنگشود و تهران هم نمی‌خواهد
جنگی راه بیندازد. شاید بتوان از یک رویارویی بزرگ جلوگیری کرد. با این همه درحال‌حاضر،
این خطر واقعی وجود دارد که ایالات‌متحده و ایران بازی «مرغی وسط بزرگراه» را
انجام دهند و هیچ‌یک از طرفین کنترل کامل فرمان را در دست نداشته باشد. کمربند
ایمنی خود را ببندید؛ جاده‌ای که پیش روی شماست، می‌تواند به‌شدت ناهموار باشد.
مطالعات روابط بین الملل