پایگاه خبری فولاد ایران-
🔺مصرف روزانه نفت در جهان 100 میلیون بشکه است که حدود 60 میلیون از این نفت، از طریق دریاها جابجا می‌شود. سهم تنگه هرمز از این رقم بین 17 تا 18 م.ب در روز است. یعنی حدود 33 درصد از تجارت آبیِ نفت، متعلق به این تنگه است.
🔺بزرگ‌ترین منتفع این آبراه، چین است با واردات 4.5 م.ب و بعد از آن اروپایی‌ها. بطور کلی سهم کشورهای شرق آسیا از نفت عبوری بیشتر از سایر مناطق است. قاعده عبور از تنگه هرمز به این شکل است که کشتی‌ها از بالای تنگه یعنی آب‌های ایران وارد شده و از جنوب تنگه خارج می‌شوند.
🔺این تنگه برخلاف سایر آبراه‌‌ها مانند باب المندب، سوئز، مالاکا و ... هیچ آلترناتوی ندارد و در صورت بسته شدن آن، اقتصاد جهان طی چند روز فلج می‌شود. ایران طبق کنوانسیون 1953 می‌تواند کشتی‌ها عبوری را بازرسی و در صورت تخطی از قوانین دریایی توقیف کند.
🔺کشورهای عربستان و امارات تنها کشورهای خلیج‌فارس هستند که می‌توانند این تنگه را دور بزنند به‌علاوه ایران. امارات یک خط لوله با ظرفیت 1.5 م.ب احداث کرده است و خط لوله شرقی – غربی عربستان هم با 3 میلیون بشکه در روز، این تنگه را می‌تواند دور می‌زند.
🔺با این وجود، بنادر مهم نفتی سعودی‌‌ها مثل راس‌التنوره در خلیج‌فارس قرار دارد که وابستگی به آب‌های سرزمینی ایران دارد. ریاض یک مشکل بزرگ دیگر دارد که خط لوله شرقی – غربی‌اش در تیررس یمنی‌هاست و چند هفته یکبار مورد اصابت موشک‌های حوثی‌ها قرار می‌گیرد.
🔺یک امارات می‌ماند که بخشی از توان صادراتی خود را به دریای عمان و بندر فجیره و خورفکان منتقل کرده که با توجه به ناامنی‌های اخیر در این منطقه، شرایط برای شیخ نشینان سخت شده است. با همه این راهکارها، در سال 2018 همان 17 میلیون بشکه از تنگه هرمز عبور کرده است. این بدان معناست که تنگه هرمز دور زدنی نیست؛ البته این عدد جدای از کشتی‌های حمل LNG است که موجب شده 25 درصد گاز مایع جهان از تنگه هرمز راهی بازارها شود. همه این اعداد و ارقام ضرورت تسلط ایران بر تنگه هرمز را نشان می‌دهد.
میزنفت