پایگاه
خبری فولاد ایران - می دانیم که دولت هایی
که درگیر استقراض خارجی می شوند امکان دارد "کم بیاورند"؛ اگر در بخش
واقعی اقتصاد اتفاقی نیفتد و ثروتی تولید نشود، بدیهی است که دولت ها نمی توانند
بدهی های خارجی را پرداخت کنند، ولی آیا در مورد بدهی های داخلی هم چنین است؟
به نظر می رسد قضیه در این مورد متفاوت است، دولتی که
"چاپخانه" بانک مرکزی را در اختیار دارد و می تواند با فشار یک دکمه پول
جدید "منتشر" کند ظاهرا مشکلی برای پرداخت تعهدات داخلی اش ندارد و می
تواند کمبودها را با "چاپ" پول برطرف کند. اما متاسفانه یا خوشبختانه
چنین نیست!
علت اینست با "چاپ" پول بدون پشتوانه (بخوانید
کاهش قدرت خرید) مردم عادی که البته اقتصاددان نیستند، ولی می فهمند که اوضاع مثل
قبل نیست و یک "سرقت سازمان یافته پنهان" از دارایی های آنها در جریان
است. غول تورم و کاهش قدرت خرید پول آنها را به سوی دلار و یورو و طلا و مانند آن
فراری می دهد.
در کشورهای بدون وجود ابزارهای سرمایه گذاری مناسب، نهادهای
مالی قدرتمند، کار به اینجا می رسد که مردم اعتمادشان به پول ملی و بانک مرکزی و
دولت را از دست می دهند و می فهمند که پول کشورشان وسیله مناسبی برای ذخیره
ثروتشان نیست و دیگر حرف های مسئولان در مورد "جنگ اقتصادی" و
"مداخله و توطئه اجنبی" را جدی نمی گیرند. یک عنصرضروری برای کارکرد پول
از بین می رود: اعتماد. از بین رفتن اعتماد هم یعنی کشور با شتاب به سمت فروپاشی
اقتصادی نزدیک خواهد شد. با گزمه و محتسب و زور هم کار پیش نخواهد رفت.
گفته اند تاکنون 152 پول ملی چنین عاقبت نامیمونی را تجربه
کرده اند، اگر "اعتماد" مردم بازنگردد شاید تقدیر ما هم همین باشد،
والله اعلم.
راهبرد