پایگاه خبری فولاد ایران - در زمان تحصیلم
در انگلستان، دقیقا زمانی که در کلاس درس ارشد اقتصاد کلان پروفسور پاتریک مینفورد
بودم، ایشان مقاله ای نوشتند در باب عدم لزوم پیوستن انگلستان به اتحادیه پولی یورو.
دلایل، مبتنی بر روشهای علمی اقتصاد بود و بحث ایشان هم در کلاس، این بود که پرتغال
و یونان و اسپانیا، پتانسیل همگرایی با سایر اروپا را ندارند. توجه فرمایید که این
بحث مربوط به سال ١٩٩٤ میلادی است. چرا انگلستان به اتحادیه پولی یورو نپیوست و به
اندازه ساير اروپا متحمل زیانهای سنگین پس از بحران مالی نشد؟ آیا مینفورد سیاستمدار
بود؟ هرگز! ایشان تمام مدت در دپارتمان بود و درب اتاقش همیشه به روی دانشجو باز بود.
وارد سیاست نشد و همیشه مشاور ماند.
اما همیشه مشاور مسئولین سیاسی رده بالا بود.
حال بپردازیم به سیاستمداران: چرا هیچوقت نشنیدید که بگویند دکتر
جان کندی یا دکتر اوباما؟ در صورتی که هر دو دکترای هاروارد داشتند!!! علت اصلی این
است که سیاستمدار باید علاوه بر علم مربوطه، از تبحر لازم در برخی زمینه های دیگر نیز
برخوردار باشد.
به همین منظور طی چند سال گذشته رشته فوق لیسانس تحت عنوان Philosophy,
Politics, Economics یا به اختصار PPE در بسیاری از دانشگاه های معتبر جهان در حال اجراست. این رشته برای تربیت
سیاستگذاران اقتصادی طراحی شده و بر خلاف دوره های ارشد یکساله انگلستان دو سال به
طول می انجامد: شش ماه فلسفه، شش ماه سیاست، و یک سال اقتصاد میخوانند. نتیجه: اکثر
سیاستمداران امروز نظیر دیوید کامرون و بسیاری دیگر که میتوانید در اینترنت سرچ کنید،
پرورش یافته این رشته اند.
به این گروه فرهیخته پیشنهاد میکنم با این نگاه، به بازنگری سیلابس
رشته اقتصاد، بویژه برای دست اندرکاران سیاستگذار جامعه بپردازند.
منبع: کانال انجمن اقتصاددانان ایران