پایگاه خبری فولاد ایران- اقتصاد چین در حال عبور از یک وهله سخت است. رشد آن کند است و حباب بازار املاک آن و واقعاً ترکیده است. بیکاری نیز در حال افزایش است.
هر کشوری دوره های سختی دارد. در نهایت چرخه اقتصادی می چرخد و بهبودی آغاز می شود. چین دومین اقتصاد بزرگ جهان است و در چهار دهه گذشته با سرعت شگفت انگیزی رشد کرده است. این کشور نقشی محوری در اقتصاد جهانی ایفا می کند و سرمایه گذاری زیادی در تولید پیشرفته و هوش مصنوعی انجام داده است. مطمئناً مشکلاتی نیز دارد اما از آنها نسبتاً سالم بیرون می آید.
اما کشورهایی هستند که هرگز بهبود نمی یابند. اتحاد جماهیر شوروی یک اقتصاد فرماندهی بود که در پایان دهه 1980 به سرعت فروپاشید.
به گزارش فولاد ایران، معجزه اقتصادی چین به پایان رسیده است. آنچه در هفته گذشته اتفاق افتاد، ضعف ارز، کاهش قیمت ها، استرس مالی مشهود در بخش مسکن، همه نشانه هایی از یک ضعف عمیق تر است که حزب کمونیست حاکم را ملزم به انجام تغییرات ساختاری اقتصادی می کند.
رهبر چين، شی جین پینگ، یک مرد قدرتمند است که حاضر نیست برای آزادی و دموکراسی امتیازی بدهد. دیر یا زود چین راه اتحاد جماهیر شوروی را خواهد رفت.
اما این به نظر دور از ذهن است، تا حدی هم همینطور است. اتحاد جماهیر شوروی اقتصاد بسیار کوچکتری نسبت به چین بود و به مراتب کمتر در زنجیره تامین جهانی ادغام شده بود. چین به گونه ای برای اقتصاد جهانی اهمیت دارد که اتحاد جماهیر شوروی هرگز اینگونه نبوده است.
چین 41 درصد از رشد جهان را در 10 سال گذشته ایجاد کرده است که تقریباً دو برابر سهم 22 درصدی ایالات متحده و کمتر از سهم 9 درصدی منطقه یورو است.
به بیان دیگر، از نرخ رشد واقعی 2.6 درصدی اقتصاد جهان در 10 سال گذشته، چین 1.1 واحد درصد تولید کرده است، در حالی که ایالات متحده و منطقه یورو به ترتیب تنها 0.6 و 0.2 واحد تولید کرده اند.
اما نرخ رشد آن در حال حاضر به نصف آن رسیده است، به این معنی که سهم آن نیز به حدود 0.5 امتیاز نصف خواهد شد. علاوه بر این، نرخ رشد آن احتمالاً در سال‌های آینده کاهش بیشتری خواهد یافت. برخی از اقتصاددانان هستند که فکر می کنند روند رشد آن تا پایان دهه حدود 2 درصد خواهد بود، مشابه نرخ رشد ایالات متحده.
همه این پیش بینی ها ممکن است بسیار زودرس باشد. هدف پکن داشتن رشد آهسته تر اما متعادل تر و پایدارتر است و منطق آن این است که سیاست گذاران باید از کاهش نرخ بهره، افزایش هزینه های دولتی و نجات بخش املاک بیش از حد در اولین نشانه مشکل اجتناب کنند.
زمانی که میخائیل گورباچف در سال 1985 قدرت را در اتحاد جماهیر شوروی به دست گرفت، رویکردی دوگانه داشت: "گلاسنوست" انگیزه باز بودن و شفافیت بود در حالی که "پرسترویکا" بازسازی اقتصاد برای پایان دادن به دوره طولانی رکود بود. فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی نتیجه پیشرفت بیشتر در گلاسنوست بود تا پرسترویکا، چیزی که رهبران چین از آن آموختند. آنها با تجدید ساختار پیش رفتند، اما علاقه کمتری به گلاسنوست داشتند.
تا به حال، رتبه‌بندی رشد اقتصادی بر دموکراسی برای چین مفید بوده است، اما علی‌رغم اصرار سیاست‌گذاران پکن مبنی بر اینکه همه چیز خوب خواهد بود، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد کسانی که چشم‌انداز رشد چین را کاهش می‌دهند، درست می گویند. این فقط این نیست که بهبود قوی مورد انتظار پس از برداشتن محدودیت‌های قرنطینه همه‌گیر از بین رفته است، زیرا اقتصاد حتی قبل از ظهور کووید-19 نشانه‌هایی از کندی را نشان می‌داد.
آدام پوسن، رئیس انستیتوی اقتصاد بین‌الملل پترسن، در نوشتن در فارن افرز گفت چین از اواسط دهه گذشته از «کووید طولانی اقتصادی» رنج می‌برد.
از سال 2015، سپرده های بانکی به عنوان سهمی از تولید ناخالص داخلی چین 50 درصد افزایش یافته است. مصرف بخش خصوصی کالاها در مقایسه با اوایل سال 2015 حدود یک سوم کاهش یافته است و از زمان بازگشایی اقتصاد به جای افزایش در نتیجه تقاضای متوقف شده، به کاهش خود ادامه داده است. سرمایه گذاری خصوصی از سه ماهه اول سال 2015 به میزان دو سوم کاهش یافته است که شامل کاهش 25 درصدی از زمان شروع همه گیری است.
چین حتی قبل از کووید مشکلات جدی داشت. جمعیت آن سالخورده بود و با وجود چهار دهه رشد سریع، هنوز فقط یک کشور با درآمد متوسط بود. نرخ رشد آن با سرمایه گذاری عمومی و یارانه های اغلب بیهوده به شرکت های غیراقتصادی که در غیر این صورت سقوط می کردند، افزایش یافت.
نگاهی به سراسر جهان نشان می‌دهد که رژیم‌های استبدادی می‌توانند قدرت را حفظ کنند، حتی زمانی که رشد ضعیف یا تورم بالا باشد. تغییر در چین، اگر اتفاق بیفتد، ممکن است تدریجی باشد تا سریع. فروپاشی ناگهانی اتحاد جماهیر شوروی رونق جهانی را به دنبال داشت و فروپاشی ناگهانی چین باعث رکود جهانی خواهد شد.
منبع: روزنامه گاردین